Wstrzymywałem się z opisaniem tej sprawy, do czasu aż sytuacja trochę się rozwinie. Obecnie wyszło już tyle wątków i niuansów, że serio jest o czym napisać. No to lecimy.
Tło sprawy: Akcja MeToo i sprawa Janusza Rudnickiego
Tłem sprawy po pierwsze była oczywiście słynna akcja #MeToo. Która jest niczym innym jak kolejnym już w historii przykładem paniki moralnej, takiej jak niegdyś czas Makkartyzmu w USA, kiedy masę ludzi oskarżono o bycie sowieckim szpiegiem (niemal nikt nie okazał się być szpiegiem naprawdę), czy Satanic Panic, gdzie z tysięcy ludzi oskarżonych o wykorzystywanie dzieci do satanistycznych rytuałów jedynie kilka osób okazało się być przestępcami, w dodatku niepowiązanymi z okultystycznymi rytuałami. A wszystko w efekcie wybuchnięcia po latach afery Harveya Weinsteina, która jak to zwykle bywa, miała taką charakterystyczną cechę, że “wszyscy wszystko wiedzieli”. Ale mieli to gdzieś, dopóki tolerowanie wybryków tego pana było potrzebne do robienia kariery w Hollywood. Łącznie z Oprah Winfrey, przyjaciółką Weinsteina, którą już mainstream rozważa jako kandydatkę na prezydenta USA.
Trochę śmieszno, trochę straszno.
Jedyne rezultaty jakie przyniosło #MeToo to:
Dosłownie nikt nie został za nic prawnie skazany, nikomu nic nie udowodniono
Akcja jest regularnie wykorzystywana do prywatnych rozgrywek, zemst, w tym również do brudnej walki politycznej , czego przykładami są doprowadzenie do samobójstwa brytyjskiego polityka Carla Sargeanta, czy próba zdyskredytowania fałszywym oskarżeniem o molestowanie kanadyjskiego polityka Patricka Browna
Trzykrotnie wzrosła liczba mężczyzn, którzy nie chcą szkolić kobiet w pracy
Absurdalność całego zamieszania dostrzegają także kobiety, na czele z grupą stu francuskich aktorek, które napisały list otwarty, wyrażający sprzeciw wobec całej akcji
Ale to nie wszystko, drugą częścią tła, była sprawa Janusza Rudnickiego, pisarza i publicysty Gazety Wyborczej, który okazał się być wyjątkowo wulgarny i chamski w stosunku do kobiet, łącznie ze spokojnym nazywaniem ich określeniem na “k” prosto w oczy. Co niesamowite, wielu polskich celebrytów oraz znanych feministek, zaczęło go bronić. Spotkało się to wszystko z konsternacją opinii publicznej. I aż się prosiło, żeby te środowiska, głównie lewicowe i feministyczne jakoś postarały się zrehabilitować…. a no właśnie.
Artykuł o “papierowych feministach” na Codzienniku Feministycznym
I jak tu wybrnąć z takiej wpadki, jak z panem Rudnickim, która ośmieszyła środowisko lewicowo-feministyczne w Polsce? Próbę podjął Codziennik Feministyczny artykułem o “papierowych feministach”, gdzie kilka kobiet opisało jak to doświadczyły przemocy, molestowania czy chamstwa ze strony niby feministów, czyli mężczyzn, którzy są feministami tylko na papierze, dużo mówią o prawach kobiet, a w życiu postępują wobec pań dokładnie odwrotnie.
Tylko, że ten tekst został napisany w sposób całkowicie nierzetelny, bez jakiekolwiek weryfikacji zawartych w nim informacji. O ile oskarżony w nim Michał Wybieralski, piszący dla Gazety Wyborczej sam przyznał się do zarzucanych mu czynów (mobbing i molestowanie podległych mu pracownic) i publicznie przeprosił za swoje grzechy, o tyle publicysta Krytyki Politycznej Jakub Dymek, który został oskarżony o gwałt zaprzeczył temu zarzutowi. Oskarżenie o gwałt wystosowane przez jego byłą partnerkę Dominikę Dymińską jest tu bardzo wątpliwe, jako że po tym niby gwałcie, jak gdyby nigdy nic weszła z panem Dymkiem w związek, który trwał przez kilka miesięcy. Jednak pomimo braku jakichkolwiek dowodów, oraz wystąpieniu rażących wątpliwości natury logicznej, artykuł jednoznacznie wskazał Dymka jako gwałciciela. W dodatku Jakub Dymek dysponuje dowodem w postaci e-maila, który otrzymał kilka dni przed publikacją artykułu, w którym był szantażowany zostaniem nową twarzą polskiego #MeToo, zastępując Janusza Rudnickiego. Adres z którego przyszedł e-mail to adres, który jest kontaktem dla ofiar molestowania i został zamieszczony pod tekstem na CF o “papierowych feministach”.
Za kompletny brak rzetelności, etyki dziennikarskiej i w ogóle jakiejkolwiek etyki na Codziennik Feministyczny posypały się gromy. Wśród krytyków znalazła się nawet część stałych czytelników. Co zrobiła redakcja? Zamiast przyznać się do błędu, panie redaktorki zaczęły na ślepo atakować wszystkich, którzy ich krytykują, oskarżając ich o “wspieranie kultury gwałtu”. A co jeszcze bardziej absurdalne, zaczęły atakować domniemanie niewinności, pisać artykuły o tym jak to domniemanie niewinności jest “fikcją prawną”, w przypadku Dymka i Wybieralskiego “jest niestosowne”, itd.
Sprawy zaczęły przybierać tak absurdalny obrót, że Codziennik Feministyczny zaczął być ostro krytykowany nawet przez inne lewicowe środowiska, jak np. portal Kultura Liberalna, czy przez Piotra Szumlewicza, którzy nie zostawili na tym feministycznym tabloidzie dosłownie suchej nitki. Powstał również list otwarty ludzi kultury, w którym ponad 90 różnych osób: pisarzy, redaktorów, tłumaczy, dziennikarzy, aktorów, reżyserów wystąpiło w obronie domniemania niewinności i w ramach sprzeciwu wobec stosowania linczu medialnego.
Jaka była odpowiedź od redaktorek Codziennika? Dalsze pójście w zapartę. Określiły tych ludzi mianem “ludzi kultury gwałtu” i wystosowały własny list otwarty, w którym znalazły się tak absurdalne sformułowania jak: “Utrwalaniem kultury gwałtu jest fetyszyzowanie domniemania niewinności i innych pojęć z porządku prawnego. Przenoszenie ich do sfery oceny etycznej, jakby mówienie o krzywdzie miało być możliwe jedynie po uzyskaniu wyroku sądu”. Czy leci z nami pilot?!
Na dzień dzisiejszy sytuacja wygląda tak, że ze względów prawnych fragment o rzekomym gwałcie został usunięty z artykułu o “papierowych feministach”, a Jakub Dymek wystąpił z pozwem przeciwko Codziennikowi Feministycznemu. Jak zakończy się ta sprawa, czas pokaże.
Żałosna i nieudolna próba ataku na prawicę
Kolejnym wątkiem związanym z całym tym zamieszaniem jest fakt, że wyjątkowo mocno na wizerunku straciła tu lewica. Co złego to wyszło na dziennikarzy lewicowych i feministycznych. Żeby jakoś zmyć te złe wrażenie ze strony lewicowej poszedł atak w stronę prawicy.
Konkretnie niejaka Justyna Samolińska z Partii Razem, postanowiła nagle “ni z gruchy, ni z pietruchy” oskarżyć o molestowanie sprzed 2 lat Marka Jakubiaka, posła klubu Kukiz’15 w swoim naprawdę dennym tekście o “obłudzie pornoprawicy”, dla portalu WP opinie.
Zdenerwowany oszczerstwem pan Jakubiak złożył przeciwko niej pozew do sądu. Po czym pani Samolińska od razu przyznała się do kłamstwa, wyznając że żadnego molestowania nie było, całkowicie zmieniając wersję na to, że Jakubiak był dla niej tylko trochę niemiły:
Pozostaje tylko czekać na wygraną posła Jakubiaka w sądzie. Trzymajmy za to kciuki.
Σχόλια