Dawno nie było nic z tej serii, no to przyszła pora na kolejny mit do obalenia. Czy kobiety naprawdę boją się na prawie każdym kroku męskiej przemocy, jak sugeruje wiele feministycznych przekazów? Przyjrzyjmy się faktom.
Co mówią na ten temat badania?
Z badań Agencji Praw Podstawowych, przeprowadzonych na 42 tys. kobiet z 28 krajów wynika, że Polki czują się bezpiecznie. Tylko 3% odczuwało często lęk przed staniem się ofiarą przemocy fizycznej lub seksualnej, a aż 86% nigdy się tego nie bało. Większość z nich (ponad 60%) nie unika określonych miejsc i sytuacji z powodu strachu przed staniem się ofiarą takich czynów.
Na przełomie października i listopada 2018 r. feministyczny Fanpage 3WF-Third Wave Feminism utworzył ankietę z pytaniem: “Czy ty też boisz się zostać sama z mężczyzną w pokoju?” Oto wyniki:
Jak widzimy, 78% odpowiedziało, że się nie boi. Liczba głosów w ankiecie to 8,5 tys. Taki wynik został uzyskany na stronie feministycznej. Gdyby to była strona bardziej neutralna (a pytanie mniej sugestywne), pewnie odsetek głosów na “nie” byłby nawet wyższy.
Skoro mowa o feminizmie. Wielokrotnie byłem świadkiem sytuacji na Facebooku, kiedy kobieta wypowiedziała się w jakieś znanej feministycznej grupie jak np. “Dziewuchy Dziewuchom” w taki mniej więcej sposób: “Jestem kobietą i nigdy nie byłam ofiarą seksizmu ani molestowania” lub “Nie czuję się ofiarą, sama pracuję w bardzo męskim zawodzie i panowie zawsze traktowali mnie z szacunkiem”. I reakcją jest… usunięcie posta i zablokowanie takiej kobiety na grupie. Nie odpowiedź na post, po prostu bah, i zamknięcie ust babie, bo jej poglądy nie pasują do ideologii. W Polsce tylko 5% kobiet utożsamia się feminizmem, ale ta grupa lubi się wypowiadać za pozostałe 95%.
Dlaczego jeśli już, to mężczyźni mają większe powody do obaw?
Na wstępie zaznaczam, że nie namawiam nikogo do strachu. Ale przypominam o kwestii, że to mężczyźni są główną ofiarą przestępstw z użyciem przemocy, stanowią średnio dobre 70-80% ofiar. W całym tym gadaniu o tym, że trzeba zatrzymać przemoc wobec kobiet, dość łatwo zapomina się, że jeśli mężczyzna już jest sprawcą, to jego ofiarą częściej jest drugi mężczyzna niż kobieta. To wynik zarówno naszej biologii, jak i kultury. Kobiety jako słabsze fizyczne są nie tylko pod ochroną prawną, ale także jakby pod dodatkową ochroną: “kobiety nie bije się nawet kwiatkiem”. Nawet wśród przestępców sprawcy przemocy wobec kobiet (i dzieci) są na najniższym szczeblu hierarchii.
Z kolei jeśli chodzi o przemoc kobiet wobec mężczyzn, tu mamy do czynienia z większym lekceważeniem ofiar, niż w odwrotnej konfiguracji, co wykorzystują niektóre panie, będąc bardziej bezkarnymi.
A teraz trochę statystyk. W praktycznie wszystkich krajach mężczyźni stanowią około 70%-80% ofiar zabójstw, średnia światowa to 78,7%, w Polsce jest to 73,2%.
Z kolei to zestawienie danych z Kanady, pokazuje że mężczyźni stanowią 80% ofiar przemocy ze strony nieznajomych. W tym mężczyźni są dwukrotnie bardziej narażeni na napaść drugiego stopnia oraz trzykrotnie bardziej narażeni na napaść trzeciego stopnia, niż kobiety. Młodzi mężczyźni poniżej 18 roku życia są 1,5 razy bardziej narażeni na fizyczną napaść niż młode dziewczyny.
Mężczyźni stanowią również 65% ofiar napadów rabunkowych oraz 74% ofiar zabójstw. Mężczyźni okazują się również być 2,5 razy bardziej narażeni na napaści seksualne w środowisku instytucjonalnym (szkoła, instytucje publiczne itp.) niż kobiety. To ostatnie może akurat zaskakiwać, ale prawdopodobnie jest to spowodowane tym, że kobiety częściej są ofiarami przemocy ze strony członków rodziny, niż obcych ludzi, a u mężczyzn jest na odwrót, częściej są oni ofiarami ze strony nieznajomych, a do tego męskie ofiary przemocy seksualnej rzadziej to zgłaszają niż kobiety.
Panowie mogą się również obawiać fałszywych oskarżeń o przemoc. Jest to specyficzna forma ataku nie wprost, bez udziału ofiary, przez co nie ma żadnej możliwości obrony bezpośredniej jak np. posiadanie gazu pieprzowego, czy unikanie niebezpiecznych okolic po zmroku. Po prostu kobieta może oskarżyć mężczyznę i nie da się tego powstrzymać. Można już tylko liczyć na to, że wymiar sprawiedliwości i otoczenie zachowają się zgodnie z zasadami domniemania niewinności i rzetelnego procesu. Tak samo mężczyźni mogą się bać niesprawiedliwego potraktowania w sądzie rodzinnym, jak i zostania ofiarą alienacji rodzicielskiej. Do tego dochodzą jeszcze różne inne obawy w związku z relacjami z kobietami, takie jak np. oszukanie na ojcostwie, oszukanie na antykoncepcji i tym podobne. Na koniec dodam tylko, że na zachodzie co raz popularniejszy staje się ruch Men Going Their Own Way (MGTOW), czyli Mężczyźni Podążający Własną Drogą. Polega on głównie na unikaniu małżeństw oraz w dużej mierze na możliwym unikaniu kontaktów z kobietami, ograniczenie ich do absolutnego minimum. Osobiście nie popieram MGTOW, ponieważ mam pewne zastrzeżenia co do podglądów głoszących przez jego czołowych przedstawicieli, ale sama postawa “Men on Strike”, w ogóle mnie nie dziwi. Pozostaje takie pytanie: Skoro to kobiety boją się mężczyzn, to dlaczego nie istnieje żeński odpowiednik MGTOW? Dlaczego to nie kobiety zaczynają unikać mężczyzn, tylko to mężczyźni zaczynają unikać kobiet?
Comments