Od jakiegoś czasu w mediach głównego nurtu i na portalach feministycznych można znaleźć wpisy straszące rebelią “inceli”, którzy nienawidzą kobiet przez swoją frustrację seksualną, chcą redystrybucji kobiet przez państwo czy legalizacji gwałtów. Jednocześnie w tych samych artykułach z grupą inceli próbuje się zestawić wszystkie ruchy związane z filozofią The Red Pill, a nawet ruchy związane z obroną praw mężczyzn, czy wręcz wszystkich, którzy nie są entuzjastami feminizmu. O co chodzi w tym szaleństwie? Postaram się pokrótce wytłumaczyć.
Kim są incele?
Grupa inceli została pierwotnie dostrzeżona na portalu Reddit. Tu małe wyjaśnienie. Portal ten posiada opcję tzw. subreddit, czyli tworzenia własnych podstron z przedrostkiem r/, a to daje możliwość tworzenia stron tematycznych czy różnych społeczności. Przykładowo: r/gaming, r/cats, r/liberatarian, r/conservative, r/memes, r/history. Oczywiście jest to także bardzo dobre miejsce dla rozwoju manosfery, a więc powstają tam takie grupy jak r/theredpill, r/mra, r/mensrights czy r/mgtow.
Powstała również grupa r/incels, czyli incele. Nazwa pochodzi od “involuntary celibate”, czyli “przymusowy celibat”. A więc była to grupa mężczyzn nie uprawiających seksu przez brak powodzenia u kobiet itd. Ze względu na to, że wśród wypowiedzi cześć z nich zawierała bardzo nienawistne hasła w stosunku do kobiet, czy nawet opisy fantazji o przemocy wobec kobiet czy pochwały pod adresem mordercy Elliota Rodgera cała grupa została zbanowana. No i z grubsza to tyle. Dlaczego zatem ze względu na kilku dawno zbanowanych wariatów albo nawet zwyczajnych trolli media straszą, że nadciąga jakaś rebelia inceli, wieszczą jakąś wielką rewolucję?
Stara i oklepana metoda na dyskredytowanie przeciwników politycznych
Odpowiedź na wcześniej zadane pytanie szybko znajdziemy w samym artykułach na temat inceli. W tych samych tekstach próbuje się zestawić w jednej linii inceli ze wszystkimi portalamii i organizacjami poruszający problematykę praw mężczyzn, czy ludzi odwołujących się do metafory “czerwonej pigułki”, czy krytykujących to jak wygląda współczesny feminizm. W zasadzie to dosłownie wszystkich, którzy nie podpisują się pod lewicowo-feministyczną retoryką.
Dochodzi tu już do takich absurdów jak na Krytyce Politycznej, gdzie próbuje się zrównać z incelami i psychopatami ruchy walczące o prawa ojców, czy osoby sprzeciwiające się bagatelizowaniu męskich ofiar przemocy czy fałszywych oskarżeń o gwałt. Uznając ich za “trochę bardziej poprawnych politycznie” od inceli.
Na jednej z czołowych feministycznych grup w Polsce, czyli Dziewuchy Dziewuchom stwierdzono ostatnio, że osoby odkłamujące fałszywe stereotypy na temat płci i przemocy to “polska mutacja inceli”:
(Tak BTW powyższego screena przesłała mi jedna z czytelniczek, wychodzi na to, że kobiety dostrzegające jaka jest prawda, to też są incele :D)
Inna polska feministka napisała o Jordanie Petersonie, że uwaga: “Internet właśnie wypromował faceta, który mężczyzn-nieudaczników zamienia w morderców kobiet”.
I takich absurdalnych tekstów jest oczywiście więcej, wystarczy sobie wygooglować “incele”. W każdym razie, chyba już rozumiecie na czym polega schemat?
Taka metoda na ośmieszanie przeciwników politycznych nie jest niczym nowym. Powszechnie stosowało się ją w ustrojach totalitarnych. Bolszewicy każdego kto nie chciał ich poprzeć uznawali za “kontrrewolucjonistów” i “reakcjonistów”. Stalin dodatkowo jeszcze uznawał samych komunistów, którzy nie byli jego zwolennikami z automatu za “trockistów”. Wraz z rozwojem stalinowskiego terroru w ogóle wielu przypadkowych ludzi uznawano za “trockistów” i oskarżono fałszywie o różne akcje dywersyjne i sabotażowe na szkodę ZSRR. W III Rzeszy, każdy kto nie poparł NSDAP stawał się “wrogiem narodu”, czy też “żydowskim spiskowcem”.
Doskonały opis tego typu propagandy możemy odnaleźć także w książkach George’a Orwella. W “Folwarku zwierzęcym” za wszelkie niepowodzenia (jak np. zawalenie się wiatraka) miał odpowiadać Snowball, knur przegoniony przez knura Napoleona, który to przejął całą władzę we Folwarku. Oczywiście każde zwierzę nieprzychylne Napoleonowi było oskarżane o współpracę z wrogim Snowballem.
W “Roku 1984” głównymi wrogami byli Emmanuel Goldstein i jego zwolennicy (chociaż nie wiadomo czy ktoś taki jak Goldstein w ogóle istniał, czy nie był tylko elementem propagandy partii rządzącej). Z nimi utożsamiano wszystkich ludzi, którzy próbowali się sprzeciwiać władzy partii. Dlatego regularnym rytuałem w Oceanii były tzw. “Dwie minuty nienawiści”, gdzie prezentowało się film, na którym Emmanuel Goldstein mówi (zgodnie z prawdą) jak naprawdę funkcjonuje ustrój w Oceanii, w jaki sposób władze partii manipulują społeczeństwem. Przekaz sugeruje jednocześnie, że to co mówi Goldstein to herezja, a on sam jest zdrajcą, działającym na rzecz obcych wojsk. W czasie “Dwóch minut nienawiści” wszyscy oglądający spektakl działacze partyjni krzyczą i złorzeczą Goldsteinowi, nazywając go zdrajcą. W ekranizacji powieści rytuał ten wygląda następująco:
Comentários